Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009



















Μπουρδέλα ικεσίες
κλειστές συνοικίες
ερμαθρόδυτα κάλλη

Μα εγώ επιμένω κουτσός σχοινοβάτης
αίματα πάλι να δω να αναβλύζουν
Κι ο πόνος εμένα δωροδοκεί
Τις ρίζες εκείνων να θάψω αιμάτων


Πουτάνες ηγέτες
Άγιες πόρνες
Λεκέδες κηδείας
Αποθέματα βρώμας
Σκουριάς λουλούδια
Σε στόμα που βρίζει
Πονάω! φωνάζω
Λιποθυμάς πάλι
Λιποθυμάς πάλι...

...Κι αν τρέχω τα βράδια έξω γυμνός και κουρασμένος
να ξέρετε πως είναι για μένα...
...δεν ψάχνω τίποτα!

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

George Bataille

Ο Θεός είναι μέσα μου η φρίκη αυτού που υπήρξε,
αυτού που είναι και αυτού που θα είναι τόσο φρικτό,
ώστε πάση θυσία θα έπρεπε να αρνηθώ
και να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη
ότι αρνούμαι πως αυτό υπήρξε, πως αυτό υπάρχει
ή πως αυτό θα υπάρξει,
αλλά θα πω ψέματα.




Και όμως, το ξέραμε, το μυστικό του θανάτου
είναι η καταχρηστική ηδονή της σάρκας.
Ηδονίζομαι με μια γυναίκα σημαίνει ότι,
διαβλέποντας στο βάθος,
ηδονίζομαι με το θάνατο της, την ατιμία της,
τα κρίματά της.



George Bataille

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009



Η ζωή μου έγινε ένα πέρασμα
από τον θάνατο στην ανυπαρξία
και πάλι πίσω σε αυτόν
ένα πέρασμα από την ανυπαρξία
στην αποσάρθρωση

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009




Προχωράω.

Προχωράω και φωνάζω τη σπίθα της ελπίδας,
την αναγκαιότητα του θανάτου και του πόνου,
την τύχη της ζωής, φωνάζω!

Ψιθυρίζω.

Ψιθυρίζω την αγάπη που φυλάω να δώσω,
Ψιθυρίζω χαμόγελα που κράτησα για μυστικά
και φυλαχτά μου.

Και ψιθυρίζω την ηδονή της πρωινής ημέρας
και του δειλινού,
ψιθυρίζω το πάπλωμα των όμορφων
ντροπιαστικών στιγμών μου.

Ψιθυρίζω τα μάτια εκείνα και τα πρόσωπα…

Ψιθυρίζω μια αγκαλιά…

Δεν θα τη φώναζα ποτέ!

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Joë Bousquet



"Θάνατος είναι η μοναξιά των ανθρωπων που αγαπήθηκαν,
η καταχνιά που τους τυλίγει και που καμιά
τρυφερή λέξη δεν μπορεί να την διαπεράσει.
Θάνατος είναι ο πόνος και η απόγνωση
μέσα στις ίδιες εκείνες λέξεις που ήταν η μέθη
της ευτυχίας
Θάνατος είανι τα δάκρυα που αναβλύζουν στο άκουσμα μιας λέξης που σήμαινε αγάπη."

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009


Νεκρό τριαντάφυλλο στα χέρια
Αίμα που πάγωσε μια μέρα
Μετά την εγκυρότητα εκείνης της στιγμής
Στη διάρκεια

Δεν ξέρω το ουρλιαχτό
το κλάμα σου

Μια άταχτη φυγή που δεν μπόρεσε να πει:
«Αντίο»


Νεκρό τριαντάφυλλο στα χέρια
Αίμα που πάγωσε μια μέρα
Μαύρο ρούχα σου
Ένας πόνος στη ζώνη
Στου λαιμού τον σταυρό
Εσύ…

Τριαντάφυλλο
Κόκκινο, Ναι!
Κόκκινο Αίμα


Σε μια σκάλα
Με ένα βιολί στον ώμο
Ένα δοξάρι ίδιο μαχαίρι
Μέχρι να πέσουν τα πρώτα κέρματα
Τότε φεύγεις

Πονάς
Ξέρετε…
τα σκαλιά μπορεί να είναι τόσο κοφτερά

Άνοιξα σιγά σιγά τα χέρια μου,
το κόκκινο τριαντάφυλλο έτρεμε
έπεσε από τα χέρια μου προτού το πάρεις


Βλέπω τα χέρια σου καθώς τρέμουν
Όταν τρέχω μπροστά