Πάνω στο πτώμα μου πάνω πατας
τον τοίχο να περάσεις
Κι ας πέθανα την κάθε μέρα
Μην το αρνήσαι!!

Πάντα ονειρευόμουνα
Κι ας πέθαινα στο ψέμα
Έφτιαχνα τον κόσμο όπως ήθελα
Κι ας πέθαινα στο ψέμα
Για τις λίγες στιγμές
Για την ελπίδα, την χαρά
που προσφέρει ένα όνειρο
Ξεφεύγοντας
από την ανεπιθύμητη πραγματικότητα
των πολλών φορών
Και συνεχίζω

Δυστυχως, πάντα έφτιαχνα αυτά που αγαπούσα,
τα δικά μου ιδανικά,
στην φαντασία μου, όπως εγώ ήθελα...
Μα κάποιες φορές ίσως χρειάζεται να γυρίσω
στην στερνη πραγματικότητα
για να κλάψω και ρα δάκρυα μου
να ξεπλύνουν την ψεφτιά που δημιούργησα...

Κι έρχεται πάλι το βράδυ
αυτή η σιωπή που
σπάει τα τζάμια
ηχώντας μια παλιά αμαρτία

~

Η σιωπή εκείνη
που άλλοτε έφερνε την φωνή σου
Τώρα πια δεν είναι άλλη
Από τον θόρυβο της Απουσίας σου

~

Βασανιστική σιωπή,
Φύγε και εγώ θα σου χαρίσω
Τον ομορφότερο ύμνο
Που μπορώ να γράψω

~

Φεύγεις,
Αφήντας το σαγηνευτικό άρωμα σου
Να πλανάται
Στα δακρυσμένα μου όνειρα...


"...κι όμως σαν τον κλέφτη σαν τον δολοφόνο
κρύβομαι στο φως της διαδρομής σου
Για να κλέψω τα βήματα, την όμορφη σκία σου
ν' αγαπήσω το σκοτάδι φτάνει να είμαι κοντά σου
Να σε κάνω δικιά μου ατέλειωτες ώρες
τόσο δικιά μου που να μπορώ να σε σκοτώσω..."
(Χρήστος Θηβαίος απο το τραγούδι "Η τράπουλα")

10 μήνες μετά,
Στέκομαι στην αποβάθρα ΚΠ1993
Προτάσσοντας το ζωγραφισμένο μου εισητήριο
(ζωγραφισμένο...δεν είχα χρήματα να αγοράσω)
Περιμένω το τρένο να φανεί
Μα κάθε τόσο ανακοινώνεται η καθυστέρηση του
Κι όταν φτάνει
"Δεν το έχεις επικυρώσει"
η φωνή των ελεγκτών
Πάντα με διώχνουν
Μα κανείς δεν μου είπε που να το επικυρώσω
Και εγώ μένω πάντα εκεί
Στην άκρη της αγαπημένης μου αποβάθρας

Μια παρέα πέρασε
Τρεία αγόρια, τέσσερα κορίτσια
Χαμογελαστοί όλοι τους
Ήταν μία, ψηλή, καστανή κοπέλα που με κοίταξε
με τα έντονα καφέ μάτια της
Και το πρόσωπο της φανερά θλίφτηκε
Θα μπορούσα να χαρώ που κάποιος επιτέλους
ενδιαφέρθηκε για μένα
Μα δεν χαίρομαι με την θλίψη των άλλων
Της χαμογέλασα
Και έπειτα η παρέα χάθηκε στο δικό της βαγόνι







Κι άλλο τρένο
Και κάποιος κατέβηκε
Μια γριούλα
Είχε προβλήματα φαινότανε
Τα ρούχα της κατεστραμένα, φθαρμένα
Η κίνηση της δύσκολη, έσκυβε πολύ
έχοντας την παλάμη της ακουμπισμένη στην μέση της, πίσω στην πλάτη
Τα πόδια της δεν την βοηθούσαν
Μα δεν είχε μπαστούνι
Σε μια στιγμή το τρύπιο φουλάρι της έπεσε
Πήγε να σκύψει αλλά δυσκολευόταν πολύ
Τότε, για πρώτη φορά κουνήθηκα για άλλο λόγο
Πλην για να επιβιβαστώ
Έσκυψα, το σήκωσα και της το πέρασα στο λαιμό
Μου χαμογέλασε ευγνωμονώντας
Και εγώ δηλώνοντας πως δεν κάνει τίποτα
Πήγα να φύγω
Τότε αυτή με έπιασε από τον ώμο, με σταμάτησε
Πλησίασε να φτάσει το αυτί μου, όσο μπορούσε
Και εγώ έσκυψα για να την βοηθήσω
Και μου είπε:
"Να χαμογελάς και να περιμένεις
Και κάποτε θα 'ρθει. Θα σου δώσει
ένα επικυρωμένο εισητίριο, θα σε
φιλήσει, θα σε πιάσει από το χέρι
και θα προχωρήσετε μαζί. Ο ελεγκτής
θα σας αφήσει χωρίς δισταγμό
και θα ξεκινήσετε για ένα ταξίδι
χωρίς επιστροφή πάντα μαζί, πάντα
χέρι χέρι"

Και είναι αυτή η γυναίκα που δυσκολεύμαι να πιστέψω

Αδιάκοπα ψάχνω
Ψάχνω να βρω
μέσα στην μαύρη πίσα
Τις θολές πυγολαμπίδες που κοίτονται νεκρές
Από τον καιρό των θλιβερών ετών
"Τα στίγματα του Αννάμ δεν βγαίνουνε ποτές"

Σαν το σκοτάδι κάθε μέρας

Που τρώει το πριν μου

Έτσι αυτό σε εξέτασε

Και διέταξε φυγή

Ο χρόνος όμως μέσα μου ανυπόταχτος

καταράστικε την λογική μου

Και έγινα χρεωμένα παρελθόν

έπειτα από εγγραφές των jacki και Μύριαμ

Κι αν σήμερα
Στην αγκαλιά σου τριγυρνούσα
Ξέρω θα πέθαινα μετά
"Κι ας ήταν μια φορά να με είχες πάρει αγκαλιά
Ξέρω σου ζητάω πάρα πολλά"

Μα πόσο φοβάμαι Θέ μου τα όνειρα μου

Πόσο φοβάμαι και πάλι την αγκαλιά της

Στην ακολασία μου ταγμένος

Πόσο τρομάζω στο τίποτα

Πόσο τρέμω την λήθη σου

Πόσο τρέμω την μέρα που

Τα όνειρα μου θα βλέπω

Και αργά το ένα μετά το άλλα

Θα σωριάζονται σφαγμένα στο πάτωμα

"Πόσο φοβάμαι την μέρα που θα 'ρθει

και θα κλείσω τα μάτια

και δεν θα μπορώ πια να σε θυμάμαι"

Σταματημένοι οι δείκτες
Των ρολογιών μου

Κάνανε έκτρωση στα γηρατειά μου
Και το γέλιο σας κατατρόπωσε
Με τον χρόνο μου το κλάμα

Η φρίκη μέσα μου
τα μάτια σου

Κάθε μέρα ξανά και ξανά
Προσμένω τον πόνο
Που ρίζωσε μέσα μου η απουσία σου
Προσμένω τα μάτια σου
που έκλαψαν το χρώμα
Προσμένω μια αγκαλιά
Κι ας είμαι από καπνό φτιαγμένος