Δυστυχως, πάντα έφτιαχνα αυτά που αγαπούσα,
τα δικά μου ιδανικά,
στην φαντασία μου, όπως εγώ ήθελα...
Μα κάποιες φορές ίσως χρειάζεται να γυρίσω
στην στερνη πραγματικότητα
για να κλάψω και ρα δάκρυα μου
να ξεπλύνουν την ψεφτιά που δημιούργησα...

Κι έρχεται πάλι το βράδυ
αυτή η σιωπή που
σπάει τα τζάμια
ηχώντας μια παλιά αμαρτία

~

Η σιωπή εκείνη
που άλλοτε έφερνε την φωνή σου
Τώρα πια δεν είναι άλλη
Από τον θόρυβο της Απουσίας σου

~

Βασανιστική σιωπή,
Φύγε και εγώ θα σου χαρίσω
Τον ομορφότερο ύμνο
Που μπορώ να γράψω

~